Woensdag 12 juli.
Vandaag een 2-tal cache wandelingen gedaan in de Vlaamse Ardennen. Leuk, maar ook niet meer dan dat. Ik blijf met een onbevredigd gevoel zitten, ik wil wandelen en dan voornamelijk onverhard. Mooie zichten hebben, onderweg her en der een cache oppakken en een uitdaging in het wandelen hebben. De tijd was aangekomen om eens door mijn watchlist te gaan lopen (niet dat die groot is, maar er staat wel wat in). Mijn oog viel op de Condroz Trail, een wandeling in de echte Ardennen: 23 km en her en der een cache. Lijkt precies datgene dat ik nodig heb tijdens deze drukke dagen. Wel een stukje rijden. Maar oke. Even wat info gevraagd op FB en mijn plan staat vast, morgenochtend naar Luik, stukje lopen, cache oppikken en weer naar huis. 23 km, moet geen probleem zijn. En morgen zou het nog een mooie dag zijn. Dus eigenlijk nix wat me tegenhoudt behalve dan een beetje gebrekkige voorbereiding)
Donderdag 13 juli.
Redelijk op tijd uit bed en rond 07.30 richting Luik vertrokken (of waar het dan ook precies ligt). Natuurlijk allemaal files onderweg, maar dankzij mijn Tomtom live alles heerlijk kunnen vermijden. Onderweg wel soms een gevoel van twijfel. Ik heb me nauwelijks voorbereid en weet niet of ik genoeg materiaal bij heb. Wel een sloot water. Rond 10.00 aangekomen op wat de parking moet zijn. Ik parkeer mijn auto en gelijk een druk baasje aan het roepen. Mijn Frans is natuurlijk niet je dat maar ik snap hem uiteindelijk wel (als hij wat kalmer is en me rustig eea. uitlegt, ja ook in het Frans (ik kan dat bij rust nl. een beetje spreke)) De parking is prive en ik sta knal op de inrij-plek van de vrachtwagens. Maar ik mag hem wel aan de overkant neerzetten. Hoppa, opgelost.
Van start met de Condroz trail
Tot zover mijn (ahum) voorbereiding, nu is het tijd om echt op pad te gaan. GPS aan, zonnebril op knar, pen en papier mee (de hints uitgedraaid is makkelijk, kunnen de bonusletters op) en gaan met die banaan. Eerst de grote ronde. Gaat gelijk omhoog, eerst een stukje verhard, maar al snel onverhard. Zoals altijd heb ik moeite met de eerste cache te vinden ; veel bladeren, ik weet niet hoe eea wordt verstopt, de hint is multi-inzetbaar (net als ik) maar na een minuut of wat heb ik hem dan toch. Yezz, we zijn op weg, de eerste is gevonden. Dus al wandel ik maar de gehele dag, ik heb wel een smiley erbij. Maar natuurlijk laat ik het hier niet bij zitten. Al wandelend door de bossen (oke, een klein stukje dorp gaat mee) wordt kilometer na kilometer afgelegd en cache na cache gevonden. Soms even langer zoeken, soms snel gevonden, maar altijd mooi op tijd om dit hele rondje op 1 dag af te leggen. De omgeving op deze eerste wandeling bestaat voornamelijk uit bos. En de bossen zijn heel mooi vandaag, zo met het zonnetje er door. Zo heel af en toe kom ik in een stukje bebouwing, maar dat stelt niet veel voor. En mensen, mensen zie ik al helemaal niet. Oftewel, heerlijk gewoon.
Zoals gezegd, kilometer na kilometer, pad na pad, cache na cache, bonusletter na bonusletter. En ergens onderweg heb ik de combinatie voor de bonus compleet. Dus daar ga ik natuurlijk ergens tussendoor ook voor. Dat was heerlijk een stukje dwarsdoorsteek, is altijd leuk. Deze cache was duidelijk zichtbaar, maar no way dat je hem vindt als je de bonusletters onderweg niet tegenkomt. Afijn, dwarsdoorsteek. Dus lekker wat stekels en struikelstruiken. Maar ja, dat was de eerste, dus ook een stuk voor de superbonus. Verder op pad.
Wat wel op begint te vallen, 23 kilometer? Mehoela, dan moet dat kleine rondje wel heel klein zijn. Afijn, dat kan de pret niet drukken. Lekker verder over de bospaden lopen, het lijf voelt goed, de kop is helder en ik heb genoeg water. Dus lekker doordabberend. Maar na nr. 96 gaat het even gek. Ik kom plots andere caches tegen, de route naar de auto is niet geheel duidelijk ; ik ben weer eens gewoon een pijltje op GPS achterna gelopen en let niet op waar deze naar toe wijst. Dut dat wordt een stukje teruglopen. Maar natuurlijk wel van cache naar cache. Eigenlijk wel een mooi, ander stukje. Een paar mooie rotsformaties liggen hier. Uiteindelijk, na 20 kilometer, kom ik terug op de parking. Het laatste stuk was wat minder. 500 meter langs de doorgaande weg, wordt ik en het verkeer niet vrolijk van. Maar toch, einde grote ronde, tijd voor een drankje bij de auto. En water bijvullen. En een boterhammetje eten (ik hou onderweg nooit pauze, ik loop gewoon door). En dan op weg naar de kleine ronde. Oke, dat hij geen 3 kilometer zal zijn, daar hou ik wel rekening mee, ik hoop op max 10 kilometer.
Van de grote wandeling naar de kleine wandeling
En weer omhoog. En weer zoeken. Maar dit bos is anders. Lichter, meer open, kleiner. De caches zijn redelijk eenvoudig te vinden, het lopen gaat geweldig, zeer zeker zodra ik boven ben. Soms uitzichten. Een huis dat ergens in de middle of nowhere staat, enkel een pad naar toe, maar wel complete nieuwbouw. Een toekomstige herberg? Het lijkt wel zo. Ik loop langs velden waar het graan goudkleurig wuift. De heuvels golvend in het einder verdwijnen (hoppa, stukje proza). Naah, ik hou hier wel van. De bossen, daar uitlopen om dan heerlijke uitzichten te hebben. Om dan even later weer het bos in te duiken. Ook hier gaat kilometer na kilometer voorbij. De benen beginnen wat moe te worden, het zoeken gaat soms lastig. Maar ook hier wordt alles gevonden dat ik wil vinden. Hoewel tegen het einde de lol er voor mij wel wat af is. Ik hou van wandelen, ik hou van cachen. Maar 100+ caches tijdens een wandeling? Het geeft me niet steeds het Tjaka-gevoel op het einde. Normaal stop ik dan, maar hier is de omgeving zo mooi dat ik toch doorzet. De CO verdient dit respect. En zo kom ik, ook hier weer een paar honderd meter langs de doorgaande weg lopen (waarbij het lijkt of een vuilniswagen een zooi rotzooi is verloren) kom ik bij de bonus aan. Zou ik hem goed hebben, de twijfel slaat altijd toe. Maar daar heb ik hem. De superbonus van deze heerlijke wandeling. Dus tijd om te loggen. Stukje schrijven, sticker plakken, spulletjes achterlaten en klaar. Het zit er op. na precies 8 uur en 30 kilometer onderweg te zijn geweest. Nu alleen nog een paar uur terug rijden. Maar het was de moeite.
Conclusies van de Condroz Trail
Hoewel de caches vrij normaal zijn (waar ik anders echt niet voor zou rijden) is de wandeling die deze trail top maakt. De caches zelf zijn eenvoudig te vinden wat met deze afstanden prettig is, je moet eea redelijk snel kunnen vinden. En dat lukt ook. Wat ik ook goed vind is dat je geen bijzondere tools mee hoeft te sjouwen. GPS, loopschoenen, water, brood, pen en een lap papier. En een vriend. Loop dit met 2 of 3 en je gaat een geweldige dag hebben. Loop eerst de grote ronde, de kleine vond ik wat mooier. En geniet. Geniet met teugen. Dit is een trail die je gelopen moet hebben. Beweeg. Loop. En scoor onderweg een smiley of 100 (met enkele bonuscaches nog iets meer). Je gaat er geen spijt van krijgen. Let alleen op hoe je vanaf 96 verder moet lopen, ik maakte er een puinhoop van. De Condroz trail starten kan bij deze eerste cache van de reeks (GC6665V), deze reeks is gelegen tussen Luik en Hoei.
Blog geschreven door MacDD
