Closer to Memling: De reeks die ik vol liefde gehaat heb

Soms begint een verhaal niet in een garage met een leuk idee. Soms begint het gewoon… met een mail. Geen standaard logbericht dit keer, maar een boodschap die net dat tikkeltje anders was. Eén met potentieel. En druk. Véél druk.

De vraag van Musea Brugge

Die mail kwam van een medewerker van Musea Brugge, gericht aan de beheerder van geocachen.be. Hun vraag: of ze eens konden samenzitten over het maken van geocaches. Ze werkten aan een groot project rond Hans Memling en zagen geocaching als een extra dimensie binnen een breed opgezette beleving.

Het project Closer to Memling omvatte namelijk verschillende luiken. Zoals een interactieve ervaring op de zolder van het Oud Sint-Janshospitaal, de digitalisering van schilderijen met ultramoderne technologie die zelfs individuele penseelstroken zichtbaar maakt, een erfgoedwandeling waarbij je letterlijk in gesprek kan gaan met Hans Memling, én… geocaches. Geocaching om mensen op een actieve manier door de stad te laten trekken en kennis te laten maken met Hans Memling en locaties die voor hem belangrijk waren..

Die mail belandde in mijn inbox met de vraag: “Kan jij dit oppikken?” En zo begon het.

Tijdens het eerste gesprek legde ik de basisprincipes uit: richtlijnen, regelgeving, onderhoud – het hele pakket. Al snel bleek dat de complexiteit van het geocachen wat onderschat was.

Tot die ene, cruciale vraag viel:

“Zou jij het geocaching-gedeelte niet zelf willen uitwerken?”

Van samenwerking naar vrijheid

Het kriebelde. Maar dan wel op mijn manier. Na wat heen-en-weer gemail stelde ik een helder kader voor: Musea Brugge zou instaan voor de toelatingen en vergunningen bij Stad Brugge, én de financiering via goedgekeurde subsidies. In ruil vroeg ik volledige creatieve vrijheid. Zowel voor het verhaal als voor de vormgeving en de praktische uitwerking van de caches.

Kortom: artistieke vrijheid binnen een historisch kader.

Enkel de locaties lagen natuurlijk vast. Wat het ook niet eenvoudiger maakte. afstandsregels, conflicten… ‘T was gene simpelen’. Zoals we hier zouden zeggen. Maar gelukkig kon ik rekenen op de medewerking van enkele lokale CO’s die zonder verpinken caches gearchiveerd of verplaatst hebben om ruimte te maken voor deze reeks. waar ik hier toch even gebruik van wil maken om hen te bedanken. Bluecooldragons, JonasBraem en M&M15. Mercikes é!

Brugge: Die scone, mo koppig.

Brugge is prachtig – maar o zo streng. Elke stoepsteen lijkt beschermd. Elk zicht telt als erfgoed. Onze voorstellen stuitten herhaaldelijk op bezwaren: de vergunningen bleven uit. De frustratie groeide.

Daarbovenop moest de reeks ook toegankelijk zijn voor museumbezoekers: gezinnen, toeristen… Ze moest tegelijk opgaan in het straatbeeld én opvallen. Die creatieve vrijheid begon steeds meer te wringen.

Tot ik uiteindelijk de stekker al in de hand nam en stelde:

Of we gaan voluit voor zichtbaar geïntegreerde caches zoals voorgesteld, of ik bedank jullie voor het voorstel.

We herwerkten de dossiers, schreven heldere motivaties en dienden alles opnieuw in. En toen… bleef het stil. Dagen werden weken. In mijn hoofd had ik het project al begraven. Tot plots die mail kwam:
“Groen licht.”

Van droom naar deadline

Yes! Goed nieuws. Maar ook: paniek. Want wat een traject van maanden had moeten zijn, moest nu in enkele weken klaar zijn. Met een officiële lancering, persmoment, burgemeester en schepenen inbegrepen. Alles moest af. On time.

Ik voelde ook nog enige terughoudendheid bij sommige medewerkers van Musea Brugge, wat ik ook begreep. Wat mochten ze verwachten? Kon ik effectief mijn woorden in daden omzetten?

Tot ik, voor een korte voorstelling aan een televisieploeg die een reportage kwam maken, een afgewerkte cache als voorbeeld meebracht. Ik zag de twijfel verdwijnen. Smeltend als ijs in de zon. Op dat moment begrepen ze wat ze aan mij hadden. En kreeg ik ook officieel ‘carte blanche’.

En toen begon het echte werk.

Geen stoerdoenerij hier: dit was allesbehalve evident. Wie mijn caches kent, weet dat ik hou van details, originele puzzels en een afwerking die klopt. Geen kokertjes achter een paaltje, maar beleving – inhoudelijk en visueel. En ik had drie weken. Drie.

Deze reeks is de reeks waar ik het meeste plezier aan gehad heb en tegelijkertijd het meest gehaat heb. Over een emotionele tegenstrijdigheid gesproken.

Bloed, zweet, nachten (en lijm)

Die laatste weken waren intens: nachten doorwerken, zaagsel in mijn haar, lijm op m’n vingers. En de klok die genadeloos doortikte. Gelukkig kon ik rekenen op een paar nieuwe tools en een partner die begreep dat ik even offline leefde. Elk vrij moment ging eraan op.

Gelukkig kwam alles op tijd rond – behalve de bonus. Die was speelbaar, maar nog niet helemaal zoals ik het wilde. Een voorlopige versie, laten we zeggen. Intussen kreeg ook die de upgrade die ze verdiende, en is de wandeling nu echt helemaal af.

Maar die weken? Die waren slopend. Enkele Ideeën had ik wel al. Maar creativiteit en tijdsdruk zijn geen evidente combinatie. Zeker als je de laatste dagen nog geloofwaardige puzzels van nul moet bedenken. Twijfel, stress, faalangst. En ja, ook die ongezonde portie detail-drang was op dat moment geen cadeau. (Uiteraard kon de achtergrond niet zonder afbeeldingen van originele 15de-eeuwse Vlaamse tegeltjes.)

Maar soms borrelen net dán de beste ideeën op.

Van idee tot ervaring

Ondanks de race tegen de klok, wilde ik trouw blijven aan mijn stijl: caches met inhoud, met verhaal, met beleving. Alles moest passen binnen het Memling-verhaal, maar ook op zichzelf genoeg bieden om jong en oud te prikkelen.

De reeks telt acht caches. Elke locatie vertelt een stukje uit het leven van Memling. Kinderen volgen een verhaal waarin Hans Memling onderweg naar het hospitaal onderdelen van het Ursulaschrijn verliest – en zij helpen hem die terug te vinden.

Elke cache heeft een unieke puzzel of opdracht: een diorama met munten, een werkende middeleeuwse hijskraan, een doolhof… Educatief, speels, robuust maar ook mooi in zijn eenvoud. Dankzij het budget kon ik ook rekenen op kwalitatief materiaal. Zoals stevige waterdichte kastjes en stevige beugels. En kon ik dankzij enkele persoonlijke investeringen met nieuwe technieken aan de slag, zoals lasersnijden.

Reacties als warme dekentjes

Toen de caches online kwamen, hield ik m’n adem in. Het hele ‘in volle zicht’ was dan ook een gok. Hoe zou het onthaald worden? Hoe lang zou alles heel blijven? Maar al snel stroomden de positieve logs binnen. Gezinnen, toeristen, doorwinterde cachers – allemaal namen ze de tijd om hun beleving en waardering te delen. Voor het verhaal, de originaliteit, de afwerking.

En ja, vandalisme blijft een risico. Maar al bij al valt het mee.

Het allermooist? De persoonlijke berichtjes van mensen die vertelden hoe ze een geweldige dag beleefden dankzij deze wandeling. Dát is waarom je het doet. Niet voor de favorietpunten (wat natuurlijk ook heel leuk is), maar voor die oprechte connectie.

Een bekroning – en een teaser

Als kers op de taart kreeg de reeks ook erkenning van Geocaching HQ. Ze werd uitgeroepen tot Geocache van de Week. Een bekroning waar ik alleen maar stil van werd. Het bewijst dat out-of-the-box denken, gecombineerd met de juiste partners, en een goede portie lef. Geocaching naar een hoger niveau kan tillen – soms zelfs tot iets magisch.

Zelf op zoek gaan naar de Closer to Memling caches, dan kan je hier de eerste cache terugvinden: GCAZPA0

Vergeet ook niet even het museum zelf te bezoeken om het echte Ursula schrijn te bewonderen en kennis te maken met de rest van de ‘Closer to Memling’ experience.

En euh… hou je ogen open, want het zou zomaar kunnen dat er binnenkort weer iets nieuws aankomt.
Iets met… Nee, nog even geduld. 😊