Dwangbuizen in Oud-Turnhout

Na enkele maanden zelf geocaches gezocht te hebben, begon ik zelf met het bedenken en leggen van enkele losse tradjes. Ik had nog niet zoveel ervaring maar ik wist wel dat ik geen simpele potjes achter een boom wilde verstoppen. Na enkele leuke creaties, die spijtig genoeg niet zo dikwijls bezocht worden, kriebelde het om een ‘echt’ rondje te gaan maken.

Het korte reeksje Cosmo, 6 traditionals en een bonus (GC7DPAE), dat vooral gelegd werd met het oog op kinderen en beginnende cachers, kwam uit. Omdat deze simpele reeks goede commentaren opbracht en omdat het onderhoud van al mijn caches samen reuzegoed meeviel, begon ik na te denken over een nieuwe reeks.

Een reeks voor de meer‘gevorderde’ cacher

Maar wat en hoe, dat wist ik nog niet goed. Wat ik wel wist, was dat ik weer een klein, leuk toertje wilde. Liefst ook nog in eigen gemeente en in de natuur. Het toertje zou een verscheidenheid aan verstop-technieken moeten bevatten. De doe- en denkopdrachten die ik er nog aan toe zou voegen, daar dacht ik later pas aan.

Eerst en vooral ging ik dus op zoek naar een geschikte locatie. Helaas zijn er hier niet veel plaatsjes (meer) die aan mijn verwachtingen voldeden. Uiteindelijk vond ik toch wat ik zocht: de terreinen en zandwegen rondom het waterwinningsgebied van de Pidpa. Ideaal, in mijn ogen. Ikzelf kende het gebied wel, maar er effectief wandelen, had ik nog nooit gedaan. Vanuit Google maps zag dit gebied er wel erg klein uit. Dus meer dan een stuk of 6 caches zouden het wel weer niet worden, dacht ik bij mezelf. Maar toen ik ter plaatse met mijn eerste metingen begon, moest ik mijn menig herzien. Ik zou er dubbel zoveel kunnen leggen. Uiteindelijk zijn het er dus 13 in totaal geworden. 12 tradjes met een bonus als kers op de taart.

Goed, de locatie was gevonden, het brainstormen en knutselen kon gaan beginnen. Het was misschien wel wat voorbarig van mij om al meteen aan het knutselen te slaan, daar ik nog niet wist of ik wel effectief de toestemming zou krijgen om hier een ronde te plaatsen. Maar de cachebehuizingen die ik kon verzinnen en maken, zouden toch ooit wel geplaatst worden. Was het niet hier, dan was het wel ergens anders. Gelukkig hoefde ik ook niet opeens 13 verschillende caches te gaan bedenken. Ik ben gezegend (of vervloekt, het is maar hoe je het bekijkt,) met een creatieve geest.

Op de meest onverwachte momenten beginnen mijn hersenen rare kronkels te maken en krijg ik een idee. Net zoals een spreekwoordelijk lampje dat boven je hoofd gaat branden. En dan moet ik gewoon dat idee omzetten naar iets tastbaars. Vroeger zetten deze ideeën mij aan om kerstkaarten, uitnodigingen of themafeestjes voor de kids te maken. Op mijn zolderkamertje was ik dan druk in de weer met lijm, schaar en papier, … Ook vanonder mijn naaimachine rolden de creatiefste ideeën.

Maar sinds een drietal jaar is daar nu ook het geoachen bijgekomen. Nu kon ik dus aan de slag met hamer, schroefmachine en verf. De zolderkamer werd ingeruild voor het tuinhuis. Vooral om praktische redenen en om mijn huisgenoten niet tot waanzin te drijven met gestommel dat van boven hun hoofden zou komen. Ik zette er een werkbank neer en wat planken om mijn materiaal op te leggen. Langzaamaan begon ik mijn man’s werkplek in de garage te plunderen. Die derde hamer en dat tweede setje schroevendraaiers zou hij heus niet missen.

Het bedenken van cachebehuizingen was begonnen

Ideeën werden uitgewerkt, en belandden op een plank in het tuinhuis. Sommige werden dus in het veld geplaatst en andere lagen nog te wachten op een bestemming. Ook half uitgedachte dingen of dingen die toch niet werkten zoals ik het wou, belandden bij op deze plank. Wie weet kreeg ik op een later moment weer wel een beter idee, waardoor deze spullen toch gebruikt konden worden.

Terwijl ik dus nadacht over welke caches ik wilde maken voor de nieuwe reeks, kreeg ik het idee om mijn caches in een bepaald thema te steken. Er werd even over vogelhuisjes nagedacht, maar aangezien we hier toch op de terreinen van de Pidpa zouden wandelen, kwam ik uit bij pvc buizen.

Een thema met PVC buizen: hoe toepasselijk is dat wel niet?

Dus ging ik op zoek naar restjes van buizen en ik snuffelde hier en daar eens wat rond op zoek naar materiaal dat ik kon gebruiken. Als het even kon wou ik ook niet teveel materiaal gaan aankopen. De bisontubes, slotjes en afsluitdoppen, moest ik wel gaan kopen. Hier en daar had ik ook nog wel wat hout, een restje verf, … Rommel dat anders naar het containerpark gebracht zou worden, toverde ik om tot cache. De behuizing van nummer 6 is hier een prachtig voorbeeld van. Ook nummer 2, 9, 10 en 11 bevatten elementen dat gedoemd waren om bij het afval te eindigen. 

Ik liet mijn onuitputtelijke inspiratie de vrije loop. Soms sta ik ’s morgens op met een geweldig idee of zie ik ergens iets wat mijn creatieve geest prikkelt. Zo kwam het idee van Dwangbuizen nummer 11 van mijn dochter. Ze had een nieuw spelletje op haar tablet geïnstalleerd: Helixjump. Ze liet mij zien hoe dit gespeeld werd. Een balletje dat van een hoogte valt en plankjes die rond een paal zitten, moet ontwijken. Spontaan zag ik een buis voor mijn geest, maar in plaats van een balletje, zag ik een klein, vallend potje. Heli-jump zoals ik hem in gedachte noem, werd geboren.

Natuurlijk knutsel je soms ook iets in elkaar en werkt het niet zoals je gehoopt had. Zoals de eerste van de reeks. Dit was de laatste cache van de reeks die ik afmaakte en deze zou ook meteen mijn opener worden. Het prototype dat ik gemaakt had met een elastiek, werkte niet! Pogingen om er dingen aan toe te voegen, draaiden op niets uit en het ding belandde vanachter op de befaamde plank van het tuinhuis. Ondertussen was ik al met andere ideeën aan de slag. Het was dus pas op het laatst dat ik deze er nog eens bijnam. Ik verving de elastiek door een veer en maakte het geheel een pak eenvoudiger. En wonder boven wonder: het werkte. Soms is eenvoud dus toch nog het beste.

Afspraken maken & toestemmingen regelen

Ongeveer halverwege het maken van de verschillende cachebehuizingen begon ik met het aanschrijven van de nodige instanties om toestemming voor mijn ronde te krijgen. Bij het eerste contact, kreeg ik al een voorlopige toestemming. Ook kreeg ik een hele waslijst met voorwaarden waar ik mij aan diende te houden en dingen die ik niet mocht doen. Met deze lijst in mijn achterhoofd kon ik gaan nadenken hoe ik mijn caches wilden gaan leggen/hangen of plaatsen. Maanden gingen voorbij en nog steeds was ik aan het bedenken en knutselen.

Tussendoor ging ik ter plaatse ook al wat metingen doen. Goede coördinaten vind ik heel belangrijk. En terwijl ik daar aan het wandelen was, was ik in gedachte ook al de afgewerkte caches op hun plaatsje aan het leggen.

Na nog heel wat over en weer gemail kreeg ik van iedereen dat toch de toestemming voor het plaatsen van mijn rondje. Ik verhoogde mijn werktempo want ik wilde het risico niet lopen dat andere geocachers in mijn vaarwater kwamen. Op een gegeven moment kwam er een mysterie uit en vreesde ik dat ik al in de moeilijkheden zou komen. Er werd alles op alles gezet om dit mysterie op te lossen en gelukkig zag ik toen hij eindelijk opgelost was, dat deze voor geen problemen zou zorgen. Voor alle zekerheid schreef ik de Co, die ik wel ken, aan en vroeg of hij nog van plan was om er in de heel nabije toekomst nog te leggen.

Enigzins gerustgesteld, werkte ik ijverig verder. Net toen ik bijna klaar was, verdwenen er twee caches die min of meer op mijn pad lagen, en waar ik omheen gewerkt had. Tja, nu kon ik dus nog twee caches bij gaan bedenken. Oorspronkelijk begon mijn ronde pas waar nummer twee ligt. Maar nu kon ik er daar dus nog eentje voor leggen. Het zou in ieder geval veel leuker zijn als je meteen vanaf het parkingcoördinaat kan gaan zoeken ipv eerst nog een 300-tal meter te wandelen. Eindelijk was het grootste knutselwerk achter de rug.

Nu nog een leuk idee voor de bonus

Maar de vraag hoe ik het bonuscoördinaten wilde vrijgeven, had ik zelf nog niet beantwoord. Op ieder logboekje bv: a=4 en b=7 schrijven, vond ik zelf een beetje saai. Ik wou de geocachers die deze toer willen komen wandelen, niet alleen fysiek maar ook geestelijk aan het werk zetten. Dus zo geschiedde het dat negen logboekjes op zijn eigen unieke manier het cijfertje van het bonuscoördinaten verbergt. Bewust wilde ik dit niet te moeilijk maken, zodat ook beginnende cachers plezier aan deze toer kunnen beleven.

Maar om geen verwarring te veroorzaken besloot ik de overige drie tradjes ook van een extraatje te voorzien. En zo gebeurde het dat ook de slotcode van de bonus in de ronde verweven werd.

Zo, de logboekjes en cachebehuizingen waren klaar. Iedere cache werd door mij nog eens met een kritisch oog bekeken: Is deze stevig en waterbestendig genoeg? Waren ze veilig? Waren ze niet te moeilijk of juist te makkelijk. Kon ik zelf ook nog makkelijk de logboekjes vervangen,…? Deze en nog meer vragen spookten door mijn hoofd. Daar waar nodig was, werd nog een aanpassing gemaakt.

Bijna klaar… en toen was daar de processierups

Uiteindelijk was ik helemaal klaar om mijn caches in het veld te gaan plaatsen, maar onverwachte en ongenodigde gasten strooiden nog wat roet in het eten. Het mooie weer was begonnen en processierupsen krioelden weelderig langsheen mijn ronde. Hier had ik geen rekening mee gehouden.

Enkele caches moest ik wat gaan verplaatsen. Dus weer moest ik gaan inmeten.Ik had gehoopt om mijn toertje voor de aanvang van de zomervakantie te kunnen laten uitkomen. Maar dat zou me niet meer lukken. Ik schoof mijn datum dus nog wat achteruit, september werd mijn nieuwe deadline. Toen ik weer van vakantie terug kwam, begon ik met het plaatsen van de caches. Maar ook bij het plaatsen stootte ik toch weer op een paar problemen, die ik zou moeten verhelpen. En dan was er daar ook nog de kwestie van een naam voor deze toer en het maken van de listings.

Uiteindelijk was ik tevreden genoeg om mijn proeflopers op de hoogte te brengen. Helemaal tevreden was ik (ben ik) nog niet, maar ik ben dan ook een perfectionist. Terwijl mijn proeflopers een datum afspraken ging ik nog aan de slag met de listingpagina’s. Op de bewuste zondag dat mijn proeflopers mijn creaties onder ogen kregen, steeg bij mij toch de spanning. Ik was heel nieuwsgierig naar hun feedback.

Alle vier waren ze erg onder de indruk en ze vertelde mij waar er nog wat mis was, of wat er nog wat onduidelijk was. Ze zeiden dat ik een erg leuk toertje in elkaar geknutseld had en dat dit vele cachers zouden bekoren. Een meerwaarde in deze streek, zeiden ze. Ik knikte en nam aan dat ze zo vol lof waren omdat ze mijn vriendinnen waren. De laatste bugs werden door mij weggewerkt en halverwege september diende ik mijn ronde in. Nerveus wachtte ik totdat Dwangbuizen op de Geoaching kaart tevoorschijn zag komen. En daarna werd ik weer nerveus terwijl ik wachtte op de eerste logs. Telkens ik een cache indien, voel ik me net een kind dat op Sinterklaas wacht, …

De eerste logs liepen binnen en al gauw las ik dat mijn proeflopers niet overdreven hadden,…Oef! Wil je zelf op zoek gaan naar de dwangbuizen: GC8DP56 (bonus van deze reeks)